Podróż do źródeł (gorących)

Jest wolne = jest życie.

Infrastruktury na górze pozazdrościć

Tego prostego równania nauczył mnie pierwszy tydzień pracy na genkanie (wejście hotelu, nie recepcja, bo recepcja jest gdzie indziej). Szczegóły podam pewnie w kolejnej notce (jak już trochę tę robotę ogarnę, bo póki co to… EEEEEE…). W każdym razie po zwykłym dniu pracy na mało co mamy już siłę. W minionym tygodniu zaliczyłyśmy więc z Anią i naszą nową koleżanką A. wypad na zakupy do Odawary (rzeczy niezbędne – szampon i 24L wody mineralnej, którą potem targałyśmy do akademika po schodach – GŁUPI POMYSŁ). 

Na szczęście nadszedł upragniony czas 連休 (połączone dni wolne, nasza osobista prośba do kadr) – i to nawet o dzień wcześniej niż miał nadejść, bo wykłóciliśmy się, że nas rąbią na ilości wolnego. Związek Zawodowy Polaków w Hakone, główne postulaty – „Żądamy dwóch dni w tygodniu wolnego i stałego łącza z netem”.

Tak se dymią

Pogoda z rana była złudnie ładna (świeciło słońce, niestety schowało się niemal równo z naszym wyjściem z akademika), więc po wspólnym obiedzie w hotelowej stołówce (na którą oczywiście się spóźniłyśmy, więc Darek zdążył już sam zjeść swoja porcję) ruszyliśmy do gorących źródeł (jak zwał, tak zwał) w Ōwakudani. Źródła te znajdują się na zboczu góry (więc po dwóch przesiadkach z pociągu na kolejkę czekała nas jeszcze podróż kolejką linową i było SUPER, zwłaszcza w połączeniu z pogawędką z parą staruszków, która wsiadła z nami. Niezapomniane „お父さん，うるさいよ！” – w wolnym tłumaczeniu „Ojciec, nie paplaj tyle!” żony do męża, który opowiadał nam pasjonujące historie) i znane są z tego, że wali w nich siarą i można zjeść specjalne czarne jajo ugotowane w tamtejszej wodzie – obydwie rzeczy potwierdzone. Legenda druida głosi, że zjedzenie jednego jaja przedłuża życie o 7 lat. Nie wiem, czy zauważę, bo zjadłam jedno, ale może odbiję sobie za te rujnujące zdrowie studia. 

Na pisanki się nadają

Bo obfotografowaniu wszystkiego, co było do obfotografowania (zdjęcie z Hello Kitty i jej czarnym jajem – MOE), niekupieniu breloczka w kształcie czarnojajecznej Hello Kitty (bo jednak za drogi) i niezobaczeniu Fuji (powinno być ją widać, ale WELL, CHMURY) zjechaliśmy kolejką linową kawałek, a później zeszliśmy już pieszo, bo warto zaoszczędzić 300 yenów, nie? Choć Japończycy, których po drodze pytaliśmy o azymut na Gora Eki (stamtąd już pociągiem prawie pod hotel) twierdzili zgodnie, że 結構時間がかかる („trochę czasu zajmie”) zeszliśmy szybko, a po drodze wstąpiliśmy do uroczej kawiarenki, połączonej z zakładem fotograficznym (serio, rodzinny biznes) gdzie obejrzeliśmy stare zdjęcia Hakone, Ania i Darek zjedli ciasta w kształcie Hakone Ropeway, ja pierwszy w życiu japoński sernik (duże MOE), a w tle leciało „Inochi no namae” ze „Spirited Away” – dlatego teraz też go słucham. 

To był nasz pierwszy deser w Japonii, ale trzeba tu zauważyć, że samo jedzenie zasługuje tu na cały cykl osobnych notek, które może napiszę, gdy już zacznę się orientować, co w ogóle jem. Póki co wygląda to tak, że pytam Japończyka, co to jest, pokazując palcem, a on odpowiada, używając nazwy, której i tak nie znam. Wczoraj objedliśmy się jak dzikie świnie (świecka tradycja tutaj) na wspólnej kolacji ze znajomymi, ale chyba jedyne, czego jestem w niej pewna, to umeshū (wino ze śliwek). 

Story of my life

A jutro impreza w Odawarze z ludźmi z genkanu.

楽しみにしている。

Czyli, że nie mogę się doczekać.