Trzy pejzaże Japonii, mnóstwo sarenek, jedna wyspa - Miyajima

Przegrywam w życie ze studiami (i ogólnie z Polską), ale nadal trwam w przekonaniu, że skończę tego bloga (i ułudzie, że nadal ktoś będzie go czytał), a więc wracam myślami do ostatnich tygodni spędzonych w Japonii, ocieram łzę tęsknoty i zaczynam pisać: wyspa Miyajima (czy też może właściwie Itsukushima, ponoć Miyajima to tylko nazwa zwyczajowa, mogli to lepiej wymyślić).

Nie ma bunkrów, ale też jest...

Miyajima to praaawie Hiroshima (no, nie całkiem, ale skoro da się dojechać od jednego do drugiego tramwajem, to w sumie jak Śląsk), za to dopływa się tam promem (bo Japonia jest krajem. Wyspiarskim. – Kaszynka), a do tego pejzaż i uzabytkowienie różni się znacząco od miasta. Miyajima to też Itsukushima Taisha (jeden z Trzech japońskich pejzaży, 日本三景 – widziałam jeszcze jeden, ale o tym później), shika (czyli daniele) i góra Misen, na szczyt której dostajesz się kolejką, i oglądasz świątynie oraz małpy (ale nie dojechałam).  

Pogoda udała się średnio (co widać na zdjęciach – wierzę, że Itsukushima potrafi być ładniejsza). Było ciepło (bo to początek września w Japonii, hejoooo), ale szaro i co jakiś czas mżyło. Nawet kiedy nie padało, wilgotność powietrza wynosiła jakieś 150%, więc właściwie człowiek nie czuł różnicy. Zresztą, czym jest kiepska pogoda w obliczu odpływu?

Ja stoję, on leży - i to mniej więcej obrazuje naszą relację

Jak widać na załączonym wyżej obrazku, torii Itsukushimy stoi elegancko na piasku. Sęk w tym, że najpiękniejsze jest, kiedy otacza je woda. W czasie przypływu. W ogóle, cała świątynia zbudowana została na palach i „unosi się” na falach. W czasie przypływu. Na tym polega ten cały widok. Tego dnia przypływ  miał nastąpić o 18:00. Kiedy wchodziłyśmy do świątyni była 12:00 w południe, ostatni prom na stały ląd (i co za tym idzie – do naszego hostelu) odchodził koło 16:00. Cóż, musiałam sobie odpuścić (Kaszynka jako mieszkanka prefektury Hiroshima była już wcześniej w Itsukushimie i miała więcej szczęścia). Za to - depcząc po glonach – dotarłyśmy suchą nogą do torii i wykonałyśmy serię pamiątkowych zdjęć (wykonałabym ich mniej, ale Kasz jest niezmordowana jeżeli chodzi o uwiecznianie chwili, wierzcie mi). A potem shik (daniel; shik jako słowo nie jest nawet poprawny gramatycznie, moralnie ani w żaden inny sposób, ale fajnie brzmi) próbował wpierdzielić moje spodenki.

Tak.

Shika na Miyajimie są cudowne same w sobie. To znaczy śmierdzą i cały czas chcą żarcia, ale można robić sobie z nimi fotki, nie boją się i NIE ŚMIERDZĄ AŻ TAK, jak te z Nary (o czym przekonałam się półtorej tygodnia później).

Cóż poza tym – inne świątynie (głównie Daishō-in), po pięć momiji manjū (ciastka w kształcie liści klonu japońskiego z różnymi nadzieniami) na głowę, zdjęcie z największą łyżką do ryżu na świecie…

Zakupienie teczki z Gintamy: edycja Hiroshima/Miyajima.

My szczęśliwe.

Miyajima – jak dla mnie – nie jest absolutnym must-have’em, który trzeba zobaczyć, kiedy jest się pierwszy raz w Japonii (ktokolwiek się nie zgadza, niech rzuci komentarzem), ale jeśli los pchnął Cię gdzieś blisko, masz czas, trochę pieniędzy i jest ładna pogoda, można tam spędzić miło cały dzień i natrzaskać zdjęć na całe życie, bo zaiste pięknie. A potem poleżeć na poduchach w jednym z pawilonów Daishō-in, medytując nad swoim życiem w podróży, co może i niewiele ma wspólnego z buddyzmem, ale z perspektywy czasu na tle gonitwy tamtych dwóch tygodni było jednym z niewielu momentów, kiedy mogłam patrzeć w sufit i ogarniać moje szczęśliwe istnienie. 

***

P.S. Przerywam komunikat, aby nadać ważną wiadomość. W czasie, gdy ja hulałam po Japonii, moja przyjaciółka Neifile popełniła książkę zatytułowaną Piromani. Choć jest to jej pierwsze tak kompletne dzieło, przygodę z kreowaniem fabuł zaczynała już właściwie, kiedy rysowałyśmy razem szlaczki w Moim Pierwszym Elementarzu. I uwierzcie mi, wie co robi. Chcemy iść dalej i opublikować tę powieść, do czego każdy z Was może się przyczynić poprzez polubienie strony Piromanów na Facebooku, a potem wejście tutaj - akcja powinna ruszyć na dniach. 

Dodam też, że właściwie nie jest to taki totalny off- topic, ponieważ w powieści występuje Judyta (nie cenię sobie tego imienia, ale to jakaś licentia poetica autorki, więc dobra), która wyjeżdża do Japonii i tyle ją widzieli (sama nie wiem, czy jako przyjaciółka powinnam była się obrazić za takie ciachnięcie mnie…?), ale na koniec wraca. W każdym razie jakiś związek z tematyką bloga to ma.

A tak ogólnie to wszelka zbieżność osób i zdarzeń jest przypadkowa. Ale klikajcie.