Pójdźmy w jakieś porąbane miejsce! - cz. I: Alcatraz

Zanim układ planet na nieboskłonie oznajmi, że w końcu nadszedł dzień, kiedy mam wspólne wolne z Darkiem (od czasu przejścia na restaurację grafiki rozjeżdżają nam się tak bardzo, że mam wrażenie, iż ktoś robi to specjalnie) i możemy jechać do Nikkō, wracam myślami na początek lutego, jeszcze przed niespodziewanym atakiem zimy (serio, tego dnia było 17 stopni; wspominam z rozrzewnieniem), kiedy to  w trójkę (wraz z A). wybraliśmy się do Tokio, zobaczyć kilka muzeów…

… I pocałowaliśmy złocone klamki, gdyż w każdy poniedziałek lutego cały park Ueno, wraz z mieszczącymi się  w nim przybytkami (Muz. Narodowym, Historii Naturalnej etc.) zamykał swoje podwoje dla zwiedzających, o czym nie wiedzieliśmy, bo ZAPOMNIELIŚMY SPRAWDZIĆ. Cóż, tak to jest, kiedy człowiek przyzwyczajony do tego, że instytucje mogą być nieczynne co najwyżej w niedziele i święta kościelne.

Poleciały miliony monet

Bez obaw, to nie był jednak daremny wyjazd. Na pierwszy ogień poszły zakupy: mangi (Bleach wraz z niestety martwym już Ginem - na zawsze w moim sercu </3), książki (ponownie wieczna piąteczka dla Murakamiego, który w swoich powieściach często wspomina księgarnię Kinokuniya w Shinjuku – przepadliśmy na dobrą godzinę między półkami, a mówię tylko o podręcznikach do nauki języka na jednym z bodajże ośmiu pięter), po jednym denshi jisho dla mnie i Darka (choć początkowo zastanawiałam się, na ile mi się przyda i czy warto – potraktujcie to jako naukę, by nie słuchać w przyszłości moich wątów, ponieważ słownik jest ŚWIETNY) i moja koszula w kratę (którą praktycznie wypatrzył D. w UNIQLO, myśląc, że to męska, ale guziki były jednak nie po tej stronie; za to odkryliśmy, że w przebieralni trzeba zdjąć buty, a gdy wychodzisz z kabiny ekspedientki żegnają cię chóralnym "お疲れさまでした" - w wolnym tłumaczeniu: "Ale się dziś napracowałeś, dzięki!" – tak serio nie da się tego przełożyć - a przynajmniej ja nie umiem - ponieważ w języku polskim nie używamy takiego zwrotu – dla Japończyków zaś jest to taki odpowiednik  „siemka!”, wypowiadany w stronę współpracowników. Dobra, może bardziej formalny od siemki).

Gwoździem (do trumny) wieczoru była jednak wizyta w restauracji o wdzięcznej nazwie Alcatraz,

Warto wczytać się w menu

mieszczącej się w Shibuyi, w uliczce odchodzącej od Skarpy Dōgena (NIE TEGO), całkiem niedaleko zaułka love hoteli, które zwiedzaliśmy ostatnio (to znaczy… nie od środka). Alcatraz był pierwszym punktem na naszej liście „porąbanych miejsc, które chcemy zobaczyć w Tokio” (na kolejne musicie troszkę poczekać, my też…). Byłoby dobrze, gdyby charakter miejsca dało się opisać wyłącznie przez jego nazwę i powiedzieć „knajpa stylizowana na więzienie”, ale zasadniczo było to więzienie-szpital-psychiatryk-laboratorium szalonego naukowca w jednym. A przy tym restauracja, w której podaje się niebieskie curry i drinki w niemowlęcych butelkach serwowanych WPROST DO UST, o czym przekonałam się na własnej skórze, kiedy kelnerka-creepy pielęgniarka w siatkowanych pończochach zasadziła mi koktajlem mango prosto między zęby. Wszystko to w otoczeniu sztucznych zwłoki i mini cel, w których mieściły się stoły (w celach, nie w zwłokach). Obok nas ktoś obchodził urodziny, więc w pewnym momencie zgasło światło, a cała ekipa (na czele w głównym barmanem – długowłosym, brodatym kolesiem w białym kitlu, który powitał nas wcześniej na samym wejściu do restauracji) zaserwowała solenizantowi rockowe sto lat i uroczą piosenkę o zachlaniu się w (nomen omen) trupa. To tylko trochę bardziej obciachowe niż „Happy Birthday”, które jako kelnerzy w mendaju śpiewamy naszym gościom, obchodzącym urodziny (SERIO, wpis o nowej pracy jest w przygotowaniu, stay tuned).

Kurczak z paki

Wszystko to za cenę troszkę wyższą niż w przeciętnej knajpie (plus 500 jenów „wejściówki”, prawdopodobnie opłata za klimat), ale nie taką znowu wygórowaną – wierzcie mi, albowiem jestem mistrzynią w kategorii „zjedz obiad na mieście za mniej niż 900 jenów”. Nie jest to może restauracja, w której z miejsca się zakochałam i będę wracać na popołudnia przy kawce, ale jako życiowe doświadczenie z kategorii „odpał” zasługuje na całkiem niezłe noty.

Polecam, Julita M. Nyga

P.S. Zdradzę Wam tylko, że następna na mojej liście jest SOWIA KAWIARNIA, ale kiedy, ach, kiedy…