Wszystko, czego można dowiedzieć się o Nagoyi w pięć dni

Ten wpis będzie chyba ostatnią archeologią, chociaż zobaczymy, jak mi dalej pójdzie. Zaznaczę tylko na początku, że Nagoyę odwiedziłam na przełomie grudnia i stycznia (przypominam: zaraz będzie maj), a później nie poruszajmy tematu terminowości wpisów i mojej motywacji. Pogoda podczas wyjazdu była bardzo dobra i właściwie ta zimowa pora nie wpłynęłaby jakoś specjalnie na relację, gdyby nie jeden szczegół: był to okres około noworoczny. W Japonii. Japończycy zasadniczo nie robią sobie dużo wolnego w roku. No, pomijam urzędników i państwowe uniwersytety :) Muzea może i są zamknięte (jak w wielu innych krajach) w poniedziałki, ale poza tym można spokojnie zwiedzać…

Atrakcje prosto z wnętrza zamku Nagoya

Chyba że jest Nowy Rok (albo Obon, Święto Zmarłych). Okres od około 29 grudnia do 2 stycznia to trochę martwa strefa. A mimo to postanowiłyśmy z Madą, że czas na wycieczkę w nowe miejsce. Padło na Nagoyę. Nie wiem dlaczego, serio. Nie oznacza to, że mam coś przeciwko Nagoyi, ale do dziś nie potrafię stwierdzić, czemu akurat tam pojechałyśmy. Co prawda byłam wtedy w ostrej fazie fascynacji Odą Nobunagą (dobra, nadal jestem, bo dramy zniszczyły mi życie), a on się w Nagoyi urodził, ale nie to przeważyło (oprócz muru przy świątyni Atsuta Jingū i jednej świątynki skitranej między pasażami handlowymi w mieście mało było faktycznych pozostałości po Odzie, a przynajmniej ja do innych nie dotarłam). Tak więc – bez wyraźnego powodu – wylądowałyśmy na tydzień w Nagoyi i powiem Wam, że siedem dni (odliczając jeden na wypad do oddalonej o dwie godziny pociągiem Ise Jingū i jeden w onsenie) w zupełności wystarczy, żeby zobaczyć WSZYSTKO w okolicy. A właściwie prawie wszystko, bo mam jedno kokoro nokori: nie zwiedziłyśmy fabryki Toyoty (Toyota to miasto pod Nagoyą, ale miasto powstałe wokół fabryki właśnie), którą zamknęli dla zwiedzających dokładnie w dzień naszego przyjazdu (na okres noworoczny). Co oznacza, że muszę tam jeszcze wrócić, bo ta fabryka...

Spoko roboty i spoko blogerka

Widziałyśmy za to muzeum Toyoty, bo jeszcze się nie zamknęło na święta (właściwie o włos, skierowałyśmy się tam prosto po pierwszym spotkaniu na dworcu). W środku zobaczyłyśmy spoko roboty, ale poza tym w większości rozmaite maszyny tkackie (kto wie, że Toyota zaczynała jako warsztat tkacki i założyciel wcale nie nazywał się Toyota, tylko TOYODA? Zresztą, obecnym prezesem też jest pan Toyoda, jak to w firmie z tradycjami). No, jeszcze kilka samochodów i robot symulujący montaż auta w fabryce (może żeby mi nie było przykro, że prawdziwej nie zwiedzę). No i gwóźdź programu: KitKaty o smaku tostów z pastą z czerwonej fasoli jako omiyage w sklepie z pamiątkami! Tosty z czerwoną fasolą to najwyraźniej specjał z Nagoyi, choć nie mam pojęcia, jak smakują, bo nie zdecydowałam się na takie śniadanko ani razu. Jestem natomiast prawie pewna, że nie mogą smakować tak, jak ten KitKat.

Ōsu Kannon na tle idealnej pogody

Drugiego dnia postawiłyśmy na odleglejszą historię (mniej lub bardziej rekonstruowaną), odwiedzając świątynię Ōsu Kannon (gdzie trafiłyśmy na targ staroci i można było kupić na przykład stare erohony, czyli – uwaga, będzie retro – „świerszczyki”), zamek Nagoya i wspomnianą wyżej Atsuta Jingū. Zamek jest prawdopodobnie największą atrakcją miasta, chociaż zbyt mocno przypominał mi swojego osaczańskiego kolegę. Czytaj: beton. Czytaj: windy w środku. Czyli: z zewnątrz spoko (chociaż nie mogłam zrobić ładnego zdjęcia przez stojący obok dźwig budowlany), w środku trochę „WUT?”. Atsuta Jingū zaś, jak przystało na miejsce święte (mówią, że drugie najświętsze po Ise Jingū i że jest tam przechowywany miecz Kusanagi no mitsurugi, będący jednym z trzech regaliów cesarskich... Chociaż to też chyba replika, bo prawdziwy poszedł na dno morza wraz z jednym z cesarzy w XII wieku – historia jest trudna), była pozamykana i dopuszczała zwiedzających tylko do pewnego miejsca.

W Naikū ludzi mało jak wszędzie w Japonii

Skoro już jesteśmy przy miejscach świętych pozamykanych dla turystów: następnego dnia wybrałyśmy się do Ise Jingū, czyli the best of the best shintōizmu. Chram w Ise poświęcony jest bogini Amaterasu, szefowej wszystkich szefów w japońskim panteonie. W środku ponoć złożone jest lustro Yata no kagami, ze wspomnianego zestawu trzech regaliów, no ale nie żeby ktoś „zwykły” je widział. „Zwykli” pielgrzymi dopuszczani są tylko do pewnego momentu (nazwałabym to bramko – murem) i tam mogą się modlić i składać ofiary, które – przynajmniej w okresie noworocznym, czego jestem naocznym świadkiem – potrafią przybierać formę nawet banknotu jednomanowego (10 tysięcy jenów, czyli ok. 330 zł) wrzuconego do skrzyni na wota (tradycyjnie wrzuca się tam symboliczne 5 jenów). I tak w obydwu świątyniach, ponieważ chram Ise dzieli się na Świątynie Zewnętrzną (Gekū) i ważniejszą Świątynię Wewnętrzną (Naikū), oddalone od siebie o jakieś, o ile pamiętam, 4 kilometry (i z niebotycznie drogim autobusem krążącym pomiędzy; biznes to biznes). No i ostatni szczegół: Ise Jingū jest zawsze nowa, ponieważ – zgodnie z wiekową tradycją – odbudowuje się ją od zera co 20 lat, zmieniając nieco położenie. Tak więc: historyczna atmosfera: zero, wszystko nowe, drewno jaśniutkie (ostatnia odbudowa: 2013 rok). Nie zrozumcie mnie źle: i tak warto to wszystko zobaczyć. Ale trzeba przygotować się psychicznie i nie snuć zbytnio fantazji.

Nagoya nocą ładna, jak to wielkie miasto

No i na tym mniej więcej skończyły się nam główne atrakcje Nagoyi i okolic. Oczywiście, widziałyśmy jeszcze kilka świątyń, przeszłyśmy centrum wzdłuż i wszerz (natykając się na tymczasową kawiarnię z motywem Gudetama, do której nie weszłam przez kolejkę, ale do tej pory mam plakat na ścianie), wjechałyśmy też na jeden z najwyższych budynków w mieście, by stamtąd podziwiać nocną panoramę (było to dość traumatyczne przeżycie przez odkryty dach i niepokojącą architekturę kładki widokowej, dającą wrażenie, że zaraz zlecisz). Ba, świętowałyśmy nawet samego Sylwestra w jednej z knajp (gdzie o północy byłyśmy już tylko my dwie, kelner i jego dziewczyna, z którymi wymieniliśmy się życzeniami, oraz jakiś pan o najwyraźniej złamanym życiu = noc sylwestrowa w Japonii). Ale od tego Sylwestra zdecydowanie lepszy był pierwszy dzień nowego roku, który przesiedziałyśmy zanurzone w działającym mimo wszystko pobliskim onsenie (rotenburō pierwszego stycznia, nie podejrzewałam się o to), do którego dojeżdżało się… Podniebnym autobusem (autobus poruszał się po „torach” na wiadukcie ciągnącym się nad miastem).  Może to wina tego terminu, ale nie wydaje mi się, że mam zbytnio po co wracać na dłużej do stolicy prefektury Aichi (no, poza tą Toyotą, ale to nawet nie Nagoya). Co nie znaczy, że żałuję tej wycieczki, bo zobaczyłam przyjemne miasto. No i ten Nobunaga :P 

次回：Szybki powrót do teraźniejszości, czyli wiosenne wakacje na Shikoku (część BYĆ MOŻE pierwsza z dwóch).